Küçücüktüm. Elifbayı çoktan sökmüş Kuran’ı birkaç kez devirmiştim. Lekesiz ak örtüler içindeki Kuran kursu hocam nur yüzüyle köşesine kurulur, bizler de karşısına dizilirdik. Ders bitince diğer çocukları gönderir, bana, “Sen bekle,” derdi. Çaresiz ve biraz da canım sıkılarak beklerdim. Herkes gittikten sonra arkasına asılı Büyük Saatli Maarif Takviminin o günkü yaprağını koparıp koyardı önüme. Elinde tığ gibi bir metal çubukla tıpkı elifbayı öğretir gibi harflerin,rakamların üstünden geçer, tek tek, sora sora öğretirdi yeni yazıyı da. Diyelim hastayım birkaç gün gitmedim, kapıdan girdiğimde önce arkada asılı duvar takvimine bakardım. Gelmediğim günlerin yaprakları koparılmamış beni bekliyor olurdu. Yine dersten sonra bu takvim yaprakları önüme konurdu. Bana bu sevgisi ve ilgisi neden kaynaklandı bilmem. Ama bu dul kadıncağız ölmeden önce yine beni sayıklamış, “Atay’ımı bir görseydim,” demiş yakınlarına. Sanırım lise yıllarımdı ve kasabamdan uzaklaşmıştım çoktan.
İlkokula başladığımda okuma yazmayı iyice sökmüştüm. İlk yıl derslerde hayli sıkılmış olmalıyım. İlkokula başladığım yıl bana eski yazıyı okuyup yazmayı da öğretmek niyetindeydi. Bilen bilir, Kuran yazısıyla eski yazı hayli farklıdır. Bir çeşit steno gibidir eski yazı. Okuyup yazması hayli eğlencelidir. Ama ben artık büyümüş, babama Kuran kursuna gitmeyeceğimi söylemiştim. O da pek ses etmemişti. O günlerden kalan bir fotoğrafa baktım da tek erkek benmişim kursta. Benden büyük kızlar arasında oturmaktan utanmaya başlamış olmalıyım.
Yıllar yıllar geçti. O dağ kasabasında erken yazıp okumaya başlamak önüme bambaşka ufuklar açtı. Emekliliğim yaklaşırken Nesin Yayınevinin kuruluşuna katkıda bulunmak da varmış kaderimde. Şimdi gençlere devrettiğim yayınevinde Nesin Vakfı Duvar Takvimi hazırlama fikri işte o unutamadığım geçmişimden kaynaklandı büyük ölçüde. Sevgili hocama ve Aziz Nesin’e bir çeşit saygı duruşu.
Şimdi Aziz Nesin Arşivinin binlerce belgesini dijitalize etmeyle uğraşıyor, bu belgelere ulaşma kolaylığı sağlayacak metadatayı hazırlarken rika denen eski yazının en yaygın kullanılmış elyazısı tipiyle haşır neşir oluyorum. Çünkü Aziz Nesin notlarında, müsvettelerinde genellikle kullandığı yazı bu ve ben 6 yaşımda kaytardığım öğrenme sürecini 60’ımdan sonra tamamlamaya uğraşıyorum! Boşuna öğrenmenin yaşı yok dememişler.
Dostça kalın…